Wycieczka do Łańcuta

W bieżącym roku zaplanowałam sobie odwiedzenie dwóch miejsc z mojej listy pięknych polskich zakątków, koniecznych do zobaczenie w życiu:) Wybór padł na Kozłówkę i Łańcut. Oprócz tego mam drugą listę ze skansenami i założenie, że każdego roku muszę odwiedzić conajmniej jeden skansen, w którym jeszcze nie byłam. Od kilku lat udaje mi się to założenie realizować: 2016, 2015(1), 20015(2), 2015(3), 2015(4). Już wiem, że isnieje wielkie prawdopodobieństwo odznaczenia więcej niż dwóch pięknych, polskich zakątków na mojej liście w tym roku:) Ale o planach już dość, teraz będzie o ich realizacji. W sobotę po Bożym Ciele, mimo nawału obowiązków związanych z końcem roku szkolnego, uczyniłam sobie dzień przerwy i udałam się wraz z mężem i synem (córka, w związku z pełnią sesji nie mogła nam towarzyszyć) do Łańcuta. Miejsce to (tak jak zakładałam) niezwykle piękne, urokliwe i niesamowite. Takiego przepychu i bogactwa w jednym miejscu, chyba jeszcze w życiu nie widziałam. Od razu nasunął mi się na myśl pan Darcy i jego posiadłaość z "Dumy i uprzedzenia" Jane Austen:) Właściciele posiadłości - Lubomirscy i Potoccy dbali o swoje włości, modernizowali je i upiększali, realizując przy okazji wszystkie swoje zachcianki, fascynacje i pomysły. Niektóre z nich, np. efekt krwawego afrykańskiego safari, w postaci pogłowia kilkudziesięciu zwiarząt i skór "zdobiących" wozownię, wzbudziły mój wielki niesmak i niechęć. Były też takie które wywołały podziw i akceptację: oranżeria, storczykarnia. Łańcut, to z całą pewnością miejsce warte odwiedzenia, które pozostawia niezapomniane wspomnienia. A teraz zapraszam na obejrzenie go moimi oczami (a właściwie obiektywem mojego męża:).

Do storczykarni zapraszam Was w oddzielnym poście.