O moim blogowaniu

Niedawno na blogu Ani przeczytałam post o 5 rzeczach, których Ania nie cierpi w blogowaniu. Bardzo uważnie przeczytałam to wszystko, co zostało tam napisane o podejściu do blogowania. Ania, jak zawsze potraktowała temat bardzo wnikliwie, a Jej spostrzeżenia są niewątpliwie bardzo wartościowe.
W świetle tych uwag zaczęłam zastanawiać się nad moim blogowaniem. No cóż chyba nie mam zbyt wielu powodów do zadowolenia. Błędów ortograficznych raczej nie popełniam, zdjęcia może nie są najwyższych lotów, ale jak na moje możliwości, to chyba są do zaakceptowania. Staram się, żeby nie było tu też bałaganu, bo tego w ogóle nie lubię. Ale systematyczność i cykliczność to u mnie leżą rozłożone na łopatki.
Przyznam szczerze, że już wiele razy zastanawiałam się nad sensem dalszego utrzymywania bloga, mam jednak pewne argumenty, które mnie jeszcze przed całkowitym jego zamknięciem powstrzymują.
Ale zacznę od początku. Kiedy założyłam mój blog, prawie 8 lat temu (aż trudno uwierzyć, że to już tak dawno), byłam nie pracującą  zawodowo mamą, zajmującą się dziećmi i domem, a w tzw. międzyczasie robótkującą. W tym okresie zapoznałam się z nowymi technikami rękodzielniczymi, m.in. patchworkiem, którego tajniki bardzo mnie wówczas pochłaniały. Jak to w życiu bywa, ta trwająca kilka lat sytuacja uległa zmianie. Dzieci podrosły, ja podjęłam pracę zawodową i na robótki zostało bardzo mało czasu. Wynika to też stąd, że bardzo lubię swoją pracę i dużo czasu poświęcam jej już "po pracy". Pracuję w prywatnym przedszkolu, gdzie każdego dnia spędzam co najmniej 7 godz. z dziećmi. A potem jeszcze "papierologia", przygotowanie zajęć, pomocy, uroczystości, dekoracji, kostiumów, diagnoz, raportów itp. A, że nie samą pracą człowiek żyje, to staram się też spędzać choć trochę czasu każdego dnia z dziećmi i mężem. No i mam jeszcze działkę ogrodniczą. To moja odskocznia i relaks. Ale i obowiązek, bo pewne prace muszą być wykonane w określonym czasie i terminie. Trzeba przygotować ziemię, kiedy jest na to pora, zasiać, plewić, podlewać, kiedy trzeba, a nie kiedy ma się czas i ochotę.
Na początku trudno było mi to wszystko pogodzić. Tym bardziej,  że gdy się czegoś podejmuję, staram się, aby było dopięte na ostatni guzik. Pewnie to także wina nie najlepszej organizacji, ale najbardziej ucierpiał na tych moich zmianach życiowych blog, a w tamtym sezonie ogrodniczym także działka.  Idzie jednak ku lepszemu, bo mimo kolejnych obowiązków typu awans zawodowy, na działce w tym roku systematycznie wykonane są wszystkie prace, a nawet wdrażane różne plany innowacyjne. Bardzo mnie to cieszy. Oprócz tego znajduję w tym roku czas na lekturę inną, niż tylko przydatną pod względem zawodowym. To wszystko pozwala mi mieć nadzieję, że i dla mojego bloga przyjdzie jeszcze lepszy czas. Muszę tu zaznaczyć, że wcale nie zależy mi na statystykach, wzrastającej liczbie odwiedzin i komentarzy. To jest na pewno miłe, gdy ma się wielu gości, ale dla mnie najważniejsze są te Osoby, z którymi odbieram na tych samych falach, lubię podobne rzeczy, mam wspólne zainteresowania, a na dodatek pojawia się jakaś nić sympatii. Czyli, tak jak i w innych  sferach życia, stawiam na jakość, a nie na ilość. Teraz muszę popracować nad jakością mojego bloga.
Nie wiem, czy ktoś dał radę dotrwać do końca tych moich wynurzeń, ale jeśli tak, to w
ramach podziękowania kwiaty z mojej działki.